Выхаванне маральнасці дзіцяці пачынаецца з сям'і. Менавіта ў сям'і закладваецца першы вопыт і назапашваюцца тыя веды, якімі валодалі папярэднія пакалення. Маральнае выхаванне дзяцей у сям'і павінна будавацца на развіцці ў іх пэўнай сістэмы каштоўнасцяў, прывіцці станоўчых учынкаў, што ў цэлым стварае правільную асобу. Дзіця не будзе адчуваць цяжкасцяў у зносінах з іншымі людзьмі, калі ён будзе разумець значэнне такіх слоў, як дабрыня, сяброўства, суперажыванне, любоў і справядлівасць.
Маральныя нормы лепш засвойваюцца ў дашкольным узросце, таму іх выхаванне трэба пачынаць менавіта ў гэты перыяд. Узоры паводзін, якія ўстанаўліваюцца грамадствам, у далейшым будуць выступаць рэгулятарамі ўчынкаў дзяцей. Правільна арганізаванае маральнае выхаванне дазваляе развіць у дзіцяці жаданне паступаць добра не з-за адабрэння дарослага, а таму што ён хоча так паступіць і ведае — гэта правільна.
Прыязнае стаўленне да іншых дзяцей, спагадлівасць на чужыя праблемы з'яўляюцца цэнтрам маральнага выхавання ў дашкольным узросце. Эмоцыі гуляюць немалаважную ролю ў выхаванні дзіцяці. Яны становяцца больш разнастайнымі па меры сталення малога. Эмоцыі дапамагаюць сфармаваць пэўнае стаўленне да рэчаіснасці і рэакцыю на яе. Чым сталей дзіця, тым багацей яго эмацыйная сфера. Так, дашкольнік авалодвае вербальнымі і невербальнымі сродкамі адлюстравання эмоцый, вучыцца кіраваць імі і свядома рэагаваць на тое, што адбываецца.
Маральнае выхаванне прысутнічае ў жыцці дзіцяці на працягу ўсёй яго жыцця. Асяроддзе, у якім дзіця расце і развіваецца, з'яўляецца асновай для маральнага развіцця асобы. Таму ўдзел сям'і ў фарміраванні маральнасці дашкольнікаў з'яўляецца важным момантам. Тое, як паводзяць сябе бацькі, дзіця вельмі хутка схоплівае і ўспрымае гэта як норму паводзін.
Дзіцяча-бацькоўскія адносіны маюць першараднае значэнне, а механізмы ўзаемаадносін паміж членамі сям'і гуляюць велізарную ролю ў развіцці духоўна-маральных адносін. Сёння палохае і трывожыць той факт, што многія бацькі не ведаюць эмацыйных патрэбаў сваіх дзяцей і не валодаюць неабходнымі навыкамі эфектыўнага ўзаемадзеяння на эмацыйным узроўні. Дарослыя настолькі занятыя паўсядзённым мітуснёй, што ім некалі мець зносіны і гуляць са сваімі дзецьмі. Бацькі фактычна не знаёмыя з дзецьмі, таму што не хочуць ці не могуць (у сілу занятасці) выдаткаваць час на тое, каб быць з імі разам, дазволіць ім быць такімі, якія яны на самой справе.
У сувязі з гэтым важна растлумачыць бацькам ролю ўласнага ўдзелу ў сумеснай з дзіцем дзейнасці (асабліва ў тых выпадках, калі ў сям'і выхоўваецца толькі адно дзіця); гэта ўдзел каштоўны не толькі для фарміравання ў дзіцяці пэўных уменняў ці атрымання такога прадукту, які ён не можа вырабіць адзін. Размяркоўваючы з дзіцем дзеянні, чаргуючы іх, уключаючы яго на роўных у выкананне пасільных спраў і заданняў, бацькі тым самым спрыяюць развіццю яго асобасных якасцяў і станаўленню духоўна-маральнай сферы.
Неабходна пастаянна звяртаць увагу на тое, што, заахвочваючы дзіцяці нават за нязначную дапамогу, падкрэсліваючы яго дачыненне да агульных праблем і клопатам сям'і, бацькі тым самым выклікаюць станоўчыя эмоцыі ў дзіцяці, умацоўваюць яго веру ў свае сілы, абуджаючы сацыяльна неабходныя якасці асобы.
У працэсе стварэння ўмоў развіцця маральнай асновы асобы, варта ўлічваць некаторыя асаблівасці працы з дзецьмі дашкольнага ўзросту.
З прычыны гэтага неабходна адзначыць шэраг рэкамендацый бацькам:
1) для выхавання лепшых якасцяў і пачуццяў неабходна звяртацца па дапамогу да культуры і прыгажосці, прапускаючы іх праз душу і сэрца да душы і сэрца дзіцяці. Для выхавання прыгажосцю бацькі і выхавальнікі павінны ствараць умовы для ўзнікнення радасці, упэўненасці ў сваіх сілах, эстэтычных перажыванняў і іншых маральных пачуццяў;
2) выхаванне працавітасці таксама накладае нейкі адбітак на маральныя якасці асобы. Асаблівую карысць дзецям прыносіць тую працу, у якім яны будуць адчуваць неабходнасць, і вынікі якога будуць відавочна камусьці патрэбныя;
3) у маральным выхаванні асобы неабходна далучаць дзяцей да айчыннай культуры, праз знаёмства з літаратурай. Неабходна чытаць як мага больш казак, якія нясуць у сабе выхаваўчы і павучальныя характары;
4) каб пазбегнуць негатыўных праяў у паводзінах дзіцяці, неабходна:
- актыўна "слухаць" яго перажыванні і патрэбы,
- безумоўна прымаць дзіця,- праводзіць час разам (чытаць, гуляць, займацца),
- не ўмешвацца ў яго заняткі, з якімі ён спраўляецца,- дапамагаць, калі просіць,
- падтрымліваць поспехі,- дзяліцца сваімі пачуццямі (значыць давяраць),
- канструктыўна вырашаць канфлікты,
- выкарыстоўваць у паўсядзённых зносінах ветлівыя фразы. Напрыклад: "добра, што ты прыйшоў. Мне падабаецца, як ты... Я па табе сумавала. Давай (пасядзім, зробім...) разам. Ты, вядома, справішся. Як добра, што ты ў нас ёсць. Ты мой добры…»,
- абдымаць дзіця як мага часцей;
5) немалаважнае значэнне ў духоўна-маральным выхаванні дзіцяці мае атмасфера сям'і. Радасная атмасфера падахвочвае дзіця да актыўнай дзейнасці. Дзіцячыя радасці залежаць ад тых паўсядзённых узаемаадносін, сведкамі і ўдзельнікамі якіх з'яўляюцца дзеці. Падставы для дзіцячай радасці розныя, але галоўнае, што можна вылучыць асабліва, - гэта зносіны дзіцяці з бацькамі ў сумеснай з імі дзейнасці. Дзяцей радуюць агульныя прагулкі, прагулкі па лесе, паходы за ягадамі, на рыбную лоўлю.
Такім чынам, маральныя якасці дзяцей пачынаюць фарміравацца ў сям'і. Яны бяруць свой пачатак з паводзін і прыкладу дарослых. Важна, каб слова бацькоў заўсёды пацвярджалася справай. Толькі так можна сфарміраваць неабходныя маральныя якасці ў сваіх дзяцей.
