УВАЗЕ БАЦЬКОЎ!
НЕДАПУШЧАЛЬНА ПАКІДАЦЬ ДЗЯЦЕЙ БЕЗ НАГЛЯДУ.
ВЫ НЕСЯЦЕ КРЫМІНАЛЬНУЮ АДКАЗНАСЦЬ ЗА ПАКІДАННЕ МАЛАЛЕТНІХ ДЗЯЦЕЙ У НЕБЯСПЕЦЫ
«За апошнія месяцы павялічылася колькасць няшчасных выпадкаў з удзелам дзяцей, якіх бацькі пакідалі адных на вуліцы ці дома. Дзеці не заўсёды ўсведамляюць небяспеку, якая іх чакае, таму часцей за ўсё няшчасныя выпадкі адбываюцца менавіта з імі.
Так, абавязак бацькоў ажыццяўляць абарону правоў і інтарэсаў дзяцей замацаваная ў арт. 73 Кодэкса Рэспублікі Беларусь аб шлюбе і сям'і. Бацькі з'яўляюцца законнымі прадстаўнікамі сваіх непаўналетніх дзяцей і выступаюць у абарону іх правоў і законных інтарэсаў у адносінах з любымі асобамі і арганізацыямі, у тым ліку ў судах, без спецыяльнага паўнамоцтва.
Бацькам неабходна памятаць, што за пакіданне дзіцяці ў небяспецы прадугледжана крымінальная адказнасць у адпаведнасці з арт. 159 КК РБ.
Ведайце! Згодна з часткай 2 артыкула 159 Крымінальнага кодэкса Рэспублікі Беларусь «Пакіданне ў небяспецы» – наўмыснае пакіданне без дапамогі асобы, якая знаходзіцца ў небяспечным для жыцця і здароўя стане і пазбаўленага магчымасці прыняць меры да самазахавання па малалетству, старасці, хваробы або з прычыны сваёй бездапаможнасці, у выпадках, калі вінаваты меў магчымасць аказаць пацярпеўшаму дапамогу і быў абавязаны аб ім клапаціцца, – караецца арыштам або абмежаваннем волі на тэрмін да двух гадоў.
Артыкул 159 «ПАКІДАННЕ ДЗЯЦЕЙ У НЕБЯСПЕЦЫ»
1. Неаказанне асобе, якая знаходзіцца ў небяспечным для жыцця стане, неабходнай і відавочна не церпіць адкладу дапамогі, калі яна загадзя магла быць аказана вінаватым без небяспекі для яго жыцця або здароўя, або жыцця ці здароўя іншых асоб, або непаведамленне належным установам або асобам аб неабходнасці аказання дапамогі —караюцца грамадскімі працамі, або штрафам, або папраўчымі работамі на тэрмін да аднаго года.
2. Заведамае пакіданне без дапамогі асобы, якая знаходзіцца ў небяспечным для жыцця і здароўя стане і пазбаўленага магчымасці прыняць меры да самазахавання па маленству, старасці, захворванню або з прычыны сваёй бездапаможнасці, у выпадках, калі вінаваты меў магчымасць аказаць пацярпеўшаму дапамогу і быў абавязаны аб ім клапаціцца, — караецца арыштам або абмежаваннем волі на тэрмін да двух гадоў.
3. Заведамае пакіданне ў небяспецы, здзейсненае асобай, якое само па неасцярожнасці ці з ускосным намерам паставіла пацярпелага ў небяспечнае для жыцця або здароўя стан, — караецца арыштам на тэрмін да шасці месяцаў або пазбаўленнем волі на тэрмін да трох гадоў.
Ст. 159 Аб'ектам злачынства з'яўляецца жыцце і здароўе чалавека, які знаходзіцца ў небяспечным для жыцця стане. Стан з'яўляецца небяспечным для жыцця, калі без неабходнай і неадкладнай дапамогі можа наступіць смерць пацярпелага.
Пад небяспечным для здароўя стане варта разумець пагрозу прычынення істотнай шкоды здароўю пацярпелага, г. зн. цяжкія, менш цяжкія і лёгкія цялесныя пашкоджанні з кароткачасовым засмучэннем здароўя.
Аб'ектыўная бок. Здзяйсненне злачынства, прадугледжаныя ч. 1 і ч. 2 арт. 159 КК РБ выяўляецца ў бяздзейнасці – твар, якое загадзя усведамляе знаходжанне пацярпелага ў небяспечным стане і можа аказаць дапамогу, не аказвае яе, здзяйсненне гэтага злачынства можа выказацца і ў непаведамленне належным установам і асобам аб неабходнасці аказання дапамогі чалавеку, які знаходзіцца ў небяспечным для жыцця або здароўя стане.
Калі асоба мела магчымасць аказаць дапамогу, устраняющую небяспека, але абмежавалася паведамленнем аб існуючай небяспецы, то крымінальная адказнасць не выключаецца. Важным умовай крымінальнай адказнасці з'яўляецца адсутнасць рызыкі для жыцця і здароўя асобы, які аказвае дапамогу, або іншых асоб.
Злачынства мае месца з моманту ня аказання дапамогі пацярпеламу (лічыцца скончаным). Наступ наступстваў не ўплывае на кваліфікацыю. Аднак ўлічваецца пры прызначэнні пакарання вінаватаму.
Суб'ектыўная бок пакідання ў небяспецы характарызуецца прамым намерам. Твар ўсведамляе, што пацярпелы знаходзіцца ў небяспечным для жыцця і здароўя стане, і яму неабходная нетерпящая неадкладная дапамога, якую гэта асоба можа аказаць і жадае бяздзейнічаць.
Суб'ектам па ч. 1 арт. 159 КК РБ можа быць любая асоба, якая дасягнула 16-гадовага ўзросту.
Суб'ектам злачынства, прадугледжанага ч. 2 арт. 159, з'яўляецца асоба, на якой ляжыць абавязак клапаціцца аб пацярпелым. Абавязак клапаціцца аб пацярпелым можа грунтавацца на законе. Такі абавязак можа выцякаць з шлюбна-сямейных адносін, напрыклад, клопат бацькоў аб малалетніх дзецях і г. д., а таксама з службовых і прафесійных абавязкаў.
Ч. 3 арт. 159 КК РБ прадугледжвае адказнасць за наўмыснае пакіданне ў небяспецы, здзейсненае асобай, якое само па неасцярожнасці ці з ускосным намерам паставіла пацярпелага ў небяспечнае для жыцця або здароўя стан. Таму суб'ектам па ч. 3 можа быць толькі асоба, вінавата паставіўшае іншую асобу ў небяспечны стан. Злачынства мае месца з моманту невыканання абавязкаў па аказанні дапамогі пацярпеламу пасля пастаўлення яго ў небяспечнае для жыцця або здароўя стан.
У тых жа выпадках, калі ў выніку пакідання ў небяспецы асобай, якая ўзнікла па яго віне, наступіла смерць або цялеснае пашкоджанне, адказнасць павінна наступаць па ч. 3 арт. 159 і артыкулах КК, у залежнасці ад здзейсненага злачынства.
З суб'ектыўнай боку (па ч. 3 арт. 159) пастанова ў небяспечнае для жыцця або здароўя стан характарызуецца ўскосным намерам або неасцярожнасцю, як у выглядзе неасцярожнасці або нядбайнасці. Калі пры прастаўленні ў небяспеку, то адказнасць павінна наступаць за замах, альбо закончанае больш цяжкае злачынства.
