Важна далучаць дзіця да культуры свайго
народа, паколькі зварот да бацькоўскай спадчыны выхоўвае павагу, гонар за зямлю, на якой жывеш. Дзецям неабходна ведаць і вывучаць культуру сваіх продкаў. Менавіта акцэнт на веданне гісторыі народа, яго культуры дапаможа ў далейшым з павагай і цікавасцю ставіцца да культурных традыцый іншых народаў.
Вусная народная творчасць як найкаштоўнейшы моўны матэрыял шырока выкарыстоўваецца ў навучанні і выхаванні дзяцей.
Вусная народная творчасць - загадкі, прыказкі, прымаўкі, песні, казкі - выхоўваюць у чалавеку высокае пачуццё любові да роднай зямлі, разуменне працы як асновы жыцця, яны 
судзяць аб гістарычных падзеях, аб сацыяльных адносінах у грамадстве, аб абароне Айчыны, пра культуру. Яно як гульня, забаўка, але ў той жа час праз яго па-іншаму бачаць навакольны свет.
З любові да роднай хаты, да песні маці, з вывучэння гісторыі народа, з пасціжэння яго традыцый пачынаецца любоў да роднага краю, да Радзімы, да ўсёй Зямлі. З дзяцінства прышчапляецца патрыятызм чалавеку, а перш за ўсё ў сям'і і ў дзіцячым садзе, таму што там пачынаецца фармавацца светапогляд грамадзяніна.
Без ведання роднай мовы, гісторыі, культуры, традыцый няма і патрыёта сваёй Радзімы. "Хто я? Адкуль? » - рана ці позна дзеці задаюць гэтыя пытанні, і на іх трэба адказваць. Але так атрымліваецца, што мы самі, дарослыя, мала можам успомніць пра свае бабуль і дзядуляў, не кажучы ўжо пра больш далёкіх сваяках. А ці шмат мы ведаем народных песень, казак, танцаў, прыказак, прымавак, загадак, гульняў?
Што мы можам перадаць у духоўную спадчыну дзецям? Як будуць захоўвацца лепшыя традыцыі і абрады? Чым будуць дзеці ганарыцца і з каго браць прыклад? Як выхаваць сыноў і дачок працавітымі, добрымі, патрыётамі сваёй радзімы?
Сёння многія вучоныя, практыкі аднадушныя ў тым, што неабходна вяртацца да народнай педагогіцы, да нацыянальных традыцый ў далучэнні да нацыянальнай культуры.
Важна, каб не толькі педагогі, але і бацькі ведалі народныя святы, абрады, традыцыі, гульні; валодалі роднай мовай і выкарыстоўвалі ў сваёй працы і паўсядзённым жыцці разнастайны беларускі фальклор.
Для дзяцей даступнымі і цікавымі з'яўляюцца такія жанры народнай творчасці, як калыханкі, казкі, легенды, прыказкі і прымаўкі, загадкі, песні, танцы. Усе гэтыя жанры паэтычнага творчасці выконваюць важную маральна-выхаваўчую функцыю.
Дасягненні народнай педагогікі павінны заняць важнае месца ў сямейным і грамадскім выхаванні, у арганізацыі адпачынку і правядзенні вольнага часу дзяцей. З самага ранняга дзяцінства неабходна знаёміць дзяцей з даступнымі па зместу казкамі, паступова ўскладняючы ўтрыманне, а затым далучаць дзяцей да самастойнага стварэнні казак, да развіцця фантазіі, выдумкі. Абуджаць цікавасць дзяцей да свайго роду, да сям'і, выхоўваць пачуццё гонару за працоўныя і творчыя ўчынкі старэйшых пакаленняў, фармаваць пачуццё павагі да роднай хаты, да свайго роду.
Асноўнымі формамі і метадамі далучэння дзяцей да беларускай народнай творчасці з'яўляюцца:
• стварэнне музейных экспазіцый;
• выставы, арганізаваныя ў дзіцячым садзе сумесна з бацькамі;
• сустрэчы з народнымі ўмельцамі і наведванне майстэрні мастака;
• святы і забавы з удзелам бацькоў;
• сузіранне ілюстрацый да беларускіх народных казак, вырабаў дэкаратыўна-прикданого мастацтва, вырабаў народных раместваў;
• дыдактычныя і сюжэтна - ролевыя гульні ("Упрыгожым ляльцы хату да свята");
• чытанне твораў і інсцэніроўкі;
• праслухоўванне беларускіх мелодый, выкананне песень, народных танцаў) і інш.
Неабходна памятаць, што менавіта дарослыя звяртаюць увагу дзяцей да народнай творчасці.
Далучэнне дзяцей да народнай культуры з'яўляецца сродкам фарміравання ў іх патрыятычных пачуццяў і развіцця духоўнасці.
